من و حسین(ع)

چه رازی نهفته در این چهار حرف پر آشوب

که هر لحظه می­بینی به دیوانگی کشیده می­شوی؟

چه شد که هر کس در لباس چنین مقامی نشست پرستیدنی شد؟

دست ها می لرزد از اندیشیدن به مقامش

و قلب ها از آتش محبتش می سوزد

وقتی به خانه ای نگاه می­کنی نور را در آن خانه از پیشانی او می­بینی

و فریاد که خانه ای که چون اویی ندارد ظلمت سراست

او که بر خود مشقت را می­ پسندد تا دیگران آسایش را لمس کنند

همان لحظه که بی خوابی را به اختیار خود انتخاب می­ کند تا بقیه در خواب آرامش باشند

او که ایثار با نامش گره خورده و از خود گذشتگی با او معنا پیدا کرده

رضایت او متبلور در رضایت دیگران است

و آرامش و آسایش دیگران

آن چهار حرف مقدس

میم، الف، دال ، ر

حال ببین دیدن چه دشوار است اگر بخواهی ببینی

 اشک مادر را

سخت­تر رنج مادر را

سخت­تر  جدایی مادر از فرزندش را

و از همه سخت­تر اگر بخواهی از مادر جدا شوی

و ببین که بعدِ مادر امید به کدام پناهگاهی می توان داشت که همه­ ی پناهگاهها خود بی­ پناهند

بعد او به کدام زمین میتوان تکیه کرد که تمام زمین ها خود معلق­ اند

و به چه کسی می توان دل بست که دلبستگی ها هم دروغ اند و فریب

گویی دنیا در او و با او وجود دارد و بی او تهی می­ شود

وقتی که دیگر نبود،

من به بودنش نیازمند شدم.

بیش از پیش و عمیق تر از قبل

وقتی که دیگر رفت،

من به انتظار آمدنش نشستم

تا به حال و تا به ابد

وقتی که دیگر نبود تا بتواند مرا دوست بدارد،

من او را دوست داشتم

من دلباخته­ ی او شده بودم

من دیوانه­ ی او شده بودم

من وجودم را نثار او کرده بودم

وقتی او تمام شد

من نیز با او تمام شدم

 و چه سخت است باری را به دوش بکشی که سنگین تر از تاریخ است

خانه­ ی زهرا و علی امشب برایم آشناست

که من امشب با حسین، کوچکترین فرزند آن خانه

 هم دردم

و دوست دارم با او بگریم و از غصه هایمان بگوییم

از حال و روز کسانی که مادر خود را تا قدرِ بی قدر دوست می داشتند

برای هم تعریف کنیم از غمی که بزرگتر از قلبهایمان است اما باید تحمل کنیم

از آیه­ ی فاستقم کما امرت(استقامت کن همانگونه که به آن امر شده­ ای)

از تحمل بر رنج بزرگ بی­ مادری

و از چشم­ هایی که هیچ­گاه اجازه­ ی باریدن نداشتند تا مبادا غمی مضاعف باشند بر دل پدر داغدیده

و اکنون دیگر مادر نیست تا پاسخشان را بدهد

و نیست تا نگرانشان باشد

و نیست...

 و وقتی نیست نبودنش همه جا هست

کاش مادر می ماند..

این نوشته­ ی بی جان تقدیم به حسین بن علی